اینجا تنها جاییه که نمیخوام تظاهر به خوب بودن بکنم....

نمیخوام لبخند اجباری داشته باشم...

نمیخوام برای اینکه دوستم از دستم کلافه نشه خودمو خوب نشم بدم...

دوستم،لا اقل یه یادی دل من بکن...نه از خودم

جوری رفتار نکن که من نتونم حرفمو بهت بزنم بخاطر ترس از دست دادنت...

این مطلب ویژه ی دو تا از دوستای گل و خل من هست

که خیلی برام عزیزن و خیلیم دوسشون دارم.

یکیشون خیلی وقته باهام دوسته و یکی دیگه

توی دورانی از زندگیم،وارد زندگیم شد که خیلی تنها و افسرده بودم

امیدوارم همیشه خوشبخت و خوشحال باشن

حتی بدون من!

S & H

به خیلی ها میگیم “ دوست ”…

به هرکسی که بتوونیم باهاش بیشتر از یه سلام و یه حال و احوالپرسی ساده حرف بزنیم .
خیلی از این “دوست”ها ، دوست نیستن.
همکارن ، همکلاسین ، فامیل دورن ، همسایه ن ، یه آشنان
”دوست”  اونیه که باهاش رازهای مشترک داری.
اونیه که وقتی دلت گرفت اول از همه شمارهء اونو میگیری.
اونیه که برای قدم زدن انتخابش میکنی .
اونیه که جلوش لازم نیست به چیزی تظاهر کنی .
که اگه دلت گرفت بهش میگی “ دلم گریه میخواد ! ”
اونیه که دستت رو میگیره و میگه  “ میفهمم ” .
که نمیخواد براش توضیح واضح بدی .
اونیه که سر زده خراب میشی سرش.
نمیگی شاید آمادگی نداشته باشه.
چون مهم نیست.
نه برای اون نه برای تو .
حتی اگر خونه ش خیلی کثیف باشه.
یا سرش خیلی شلوغ باشه.
چون همیشه برای تو وقت داره.
دوست اونیه که همیشه برات گزینهء اوله.
اونیه که بهت سرکوفت نمیزنه.
تحقیرت نمیکنه. بهت نمیخنده…
بقیه یا همکارن، یا همکلاسین، یا فامیل دورن، یا همسایه، یا یه آشنان
همهء اینا رو گفتم که بگم آدما عوض میشن
اما معیار دوستی عوض نمیشه.
برای همین یکی که تا دیروز برات “دوست” بود میشه یه خاطره یا یه همکلاسی قدیمی…
بعد اونی که سالها همکلاسی قدیمیت بود برات میشه “دوست "