زندگی باید کرد، گاه با یک گل سرخ، گاه با یک دل تنگ، گاه باید رویید در پس یک باران، گاه باید خندید بر غم بی پایان، زندگی باور می خواهد! آن هم از جنس امید، هر کجا خسته شدی یا که پر غصه شدی! تو بگو از ته دل، "من خدا را دارم"...!!
خوبم باور کنید اشکها را ریخته ام غصه ها را خورده ام نبودن ها را شمرده ام این روزها که می گذرد خالی ام، خالی ام از خشم، دلتنگی، نفرت، و حتی از عشق، خالی ام از احساس! خوبم، اما تو باور نکن . . .